Invloed van pvc op het leefmilieu

Pvc is geregeld voorwerp van discussie over de mogelijke effecten op gezondheid en leefmilieu. Deze discussie heeft betrekking op een aantal punten in de levenscyclus van het pvc-product, gaande van de aanmaak van de grondstof tot de verwerking van het eindproduct als afvalstof.

Daarnaast is er het probleem van de aanwezigheid van zware metalen in de gebruikte stabilisatoren (Pb). Zoals elders aangegeven gebruikt Dumaplast reeds vele jaren een alternatieve stabilisator (Ca/Zn) waardoor dit probleem werd overkomen.

Met betrekking tot de toepassing van pvc in de bouwsector besluit een studie die werd uitgevoerd door het Australische CSIRO (Commonwealth Scientific and Industrial Research Organisation), naar aanleiding van een controverse bij de bouw van de nutsvoorzieningen voor de Olympische Spelen van 2000 in Sydney:

‘Het gebruik van pvc in gebouwen heeft echter geringe milieueffecten wegens de volgende redenen:

• De harde pvc-producten die in gebouwen worden gebruikt kunnen eenvoudig gerecycleerd worden, wanneer het gebouw het einde van zijn levenscyclus heeft bereikt; bouwmateriaal uit pvc is ideaal om te recycleren aangezien het gemakkelijk te identificeren is en in steeds grotere hoeveelheden beschikbaar zal worden.
• De inherente niet-ontvlambaarheid van pvc is een positief kenmerk in het geval van brand in gebouwen.’

Bovenvermelde studie heeft alle beschikbare informatie, zowel in Australië als erbuiten, over pvc in al zijn toepassingen, en ook betrouwbare bronnen in de wetenschappelijke literatuur, naast overheidsinformatie en universitair materiaal geraadpleegd.

Daarnaast kan ook worden verwezen naar de resultaten van de studie die werd uitgevoerd in opdracht van een groep van winkelketens door het Britse National Centre for Business and Ecology, gepubliceerd in 1997. Deze studie besluit:

‘De studiegroep was niet in staat om afdoend wetenschappelijk bewijs te vinden om de productie, het gebruik of de afvalvernietiging van verbindingen uit pvc te koppelen aan substantiële schade aan de gezondheid, indien de beste productiepraktijk wordt toegepast. Op dezelfde manier werd er geen afdoend bewijs gevonden van ernstige milieuschade als het gevolg van het fabriceren, gebruiken of vernietigen indien ondernomen binnen de best mogelijke normen, hoewel vroegere en sommige huidige productie of afvalverwerking niet volledig voldoet aan deze normen. Waar er bewijs is van schade tegen de gezondheid of het milieu, is er geen bewijs gevonden dat pvc een belangrijke factor is geweest vergeleken met andere processen of producten.’

Een ander discussiepunt is het vermeende aandeel van PVC in de dioxineproductie bij afvalverbranding (waste incineration). De boven aangehaalde CSIRO-studie, naast meerdere andere, besluit hierover:

‘De hoeveelheid pvc in afval heeft geen of weinig effect op de dioxinevorming in huisvuilverbranding. Het lijkt duidelijk dat het aandeel van pvc in het huidige huisafval beperkt is en dat de daaruit voortvloeiende schade voor volksgezondheid of milieu onbeduidend zal zijn indien de verbrandingsoven op een efficiënte manier wordt bediend. Het dioxinegehalte van het pvc-product zelf ligt onder de detecteerbare limiet.’